kendime haksızlık ediyormuşum.

ben kötüyüm diye.
meğer herkes kötüymüş. aralarında birkaç kötünün iyisi dolaşıyormuş. herkes aynıymış da, ben farklıymışım diye. meğer de meğermiş.

bazensizlik yaşadım, yaşıyorum yine bu aralar. ne kadar sürer, ne kadar sürdürür, ne kadar etkiler; bazen bilemiyorum. bazen ise bunu kontrolüm altında yapıyorum. ki o da saçmaladıklarımdır işte.

önceleri sormuştum kendime "ne oluyor lan bana  ? " diye. bir şey olduğu yokmuş. vizyona giren film gibi, galamı bekliyormuşum. tek kişilik. ben ve ben.

kendime haksızlık ediyormuşum. kendimi bilmeden ettiğim haksızlık, haksızlık mıdır ?
ironiler yaşayıp duruyorum. paranoyaklık da cabası. bariz bir hayattan kopuş aşamaları.

kendime haksızlık ediyormuşum. meğer hayata tutunmak gerekmiş.
evet tutunmam gerek.
tutanamayacak bir şey yoksa bile. kendime sarılmam gerekmiş.
öğrendiğim iyi oldu.

gala bitmiştir.

uğur karadeniz